تا دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰م فقط جهانگردان روشنفکر و متخصصین علاقه مند به هنرهای اسلامی به جمع آوری گلیم عشایری علاقه نشان می دادند. اما توسعه ی #توریسم(tourism#) و امکان مسافرت های سریع، غربی های بیشماری را با گلیم آشنا کرد و در ابتدا طرح های پرقدرت گلیم های رنگارنگ قبایل جنوب ایران و آناتولی آن ها را برانگیخت و به زینت دیوار منازل آنها تبدیل شد.

در حقیقت نقش پردازی با رنگ های شاد و تند گلیم های قشقایی، بیش از هر عامل دیگری جهانگردان و علاقه مندان را به خود جذب کرد، با به نمایش درآمدن این آثار در نمایشگاه های کشورهای غربی، استقبال بینندگان افزایش یافت و بالاخره در سال های دهه ی ۱۹۸۰م گلیم به اعتبار شایسته خود در دنیای غرب دست یافت.

غنای رنگ های متنوع و حتی غیرمعمول گلیم که الهام بخش ذوق و سلیقه های گوناگون است، دارای جذابیت های لازم جهت راه یابی آن به بازارهای جهانی است. بافتن گلیم های جدید برای فروش، امروزه به حرفه ای پررونق تبدیل شده است. مشخصات گلیم های امروزی با گلیم هایی که بافنده ها برای مصارف شخصی و یا عروسان برای جهیزیه خود می بافتند به کلی متفاوت است، با این همه بازار فروش خوبی دارد. با آن که گلیم های امروزی از ترکیب بندی طرح های اصیل بهره می گیرد، اما کیفیت پشم ها اغلب پست و رنگ ها نیز بسیار بی ثبات است، این گلیم ها علی رغم کیفیت نامرغوب. به دلیل قیمت های نازل در غرب محبوبیت و خریداران بسیاری دارد.

گلیم-بافی

در سال های اخیر انگیزه های گلیم بافی تغییر بسیار کرده است، گلیم هایی که برای فروش به توریست ها یا مصارف عمومی در بازار بین المللی، بافته می شود، به طور کلی جایگزین نمونه های سنتی شده است. بعد از قرون هجدهم و نوزدهم م، کلکسیونرهای غربی فرش، به جای استفاده از نام دقیق محل بافت، کلمه ی پرشیا را به عنوان متداول متقابل برای مشرق زمین به کار بردند. فرش های ایرانی در این زمان از تنوع خاص و کیفیت فوق العاده ای برخوردار بود و لذا توجه بسیاری از اروپاییان را به خود جلب کرده باعث به وجود آمدن دلالان فرش شد. اما از این حرکت که از حدود ۲۰۰ سال پیش آغاز شد تا چند دهه ی اخیر، تعداد کمی گلیم به اروپاییان و آمریکاییان عرضه شده بود.

کمتر فرش تخت بافت مربوط به ۲۵۰ سال قبل به جای مانده تا بتوان برای پیدا کردن پیشینه ی گلیم بافته سر رشته ای را به دست آورد. موی حیوانی الیاف و گیاهی با گذشت چند قرن پوسیده شده و متلاشی می شوند و در هر حال محقق است که گلیم یک شیء و اساس تزیینی، اثاث قابل حمل عملی در طی روزگار دراز خاورمیانه و آسیا بوده است. گلیم همراه با جواهرات و لباس و وسایل خیمه، حیوانات، هویت طوایف روستانشین عشایر صحراگرد را تشکیل داده است.

گلیم به عنوان فرش روی زمین و دیوارهای خیمه و خانه ها و مساجد و پوشش حیوانات و کیسه و خورجین تولید می شد و بیشتر آنها مورد استعمال خانوادگی و شخص داشت. هر چند که برخی از روستاهای شهر تهران و آسیای صغیر در قرون ۱۷ و ۱۸م به خاطر تولید گلیم و تجارت آن شهرت یافتند. گلیم همیشه در خانواده به عنوان بخشی از جهیزیه و مهریه ی عروس، نقش عمده داشته است. گلیم در خانه به روش های سنتی برای فرش کف خانه، بالش، پشتی، ناز بالش و کیسه های انباری و بستر و مقاصد رسمی و پذیرایی به کار می رفت. کارگاه های بافت گلیم در روستاها معمولاً نشانگر تولیدات طوایف عشایری است که در زمان های قدیم و یا در ایام