طراحی گرافیک یعنی هنر ارتباط بصری از طریق عکس های متنی، نمادها و کارهای هنری که وظیفه انجام آن به عهده ی یک طراح گرفیک می باشد ؛ در واقع طراحی گرافیکی زمانی پدید آمد و از آن سخن گفته شد که این افراد توانایی های خود را با ما به اشتراک گذاشتند.
طراحی گرافیک (Graphic Design) در واقع اصطلاحی عام و حرفه ای متشکل از طراحی حروف، تصویرسازی، عکاسی و چاپ است که به منظور ارائه اطلاعات یا آموزش بکار می رود. این اصطلاح را اولین بار ویلیام ادیسون دیگینزدر سال ۱۹۲۲ بکار برد. با این همه فقط پس از جنگ جهانی دوم بود که کاربرد آن رایج شد.
ارتباط بصری در مفهوم آن تاریخ طولانی مدتی دارد. زمانی که انسان اولیه برای یافتن غذا به شکار می رفت و جای پای حیوانی را بر روی گِل می دید، در واقع نوعی نشانه بصری را مشاهده می کرد.
اثر گرافیکی می تواند نشانه باشد، مانند حروف الفبا؛ یا یک نظام نشانه ای دیگر را شکل دهد؛ مانند علائم جاده ای. علائم گرافیکی در کنار هم تشکیل تصویر می دهد و در واقع طراحی گرافیک به معنای حرفه ساخت علائم و آرایش آنها بر یک سطح برای انتقال یک ایده است. گرافیک هنری است که ترسیم کردن و نگاشتن عناصر اصلی آن را تشکیل می دهند.
طراحی گرافیک به مثابه یک تخصص از اواسط سده بیست مطرح شد. تا آن هنگام شرکت ها ومؤسسات تبلیغاتی توسط هنرمندان تجاری اداره می شد. این تخصص ها عبارت بودند از: صفحه بند؛ حروفچین که عنوان و متن را با تمام جزییات طرح ریزی می کرد؛ تصویرگران که هر نوع آثار ترسیمی مثل نمودارهای فنی را تهیه می کردند وهنرمندان طراح حروف، روتوش کاران ودیگرانی که طرح های نهایی را برای تکثیر آماده می کردند.
امروزه طراحان گرافیک (Graphic Designer) با مؤسسات وآتلیه ها همکاری دارند. آنها نه تنها تبلیغات و آگهی ها، بلکه مجلات و روزنامه هایی را که این آگهی ها در آن چاپ می شوند، طراحی می کنند. طراحی گرافیک و آثار گرافیکی تا اواخرسده ی نوزده به صورت سیاه و سفید بر کاغذ چاپ می شد. طی چندین سده، کارکرد های اصلی گرافیک اندک تغییری یافته است و هر طرح ممکن است به چند روش مورد استفاده قرار گیرد.
طی دهه ی ۱۹۶۰، طراحی گرافیک به عنوان شیوه ای برای حل مشکلات ارتباطی مطرح شد. به همین ترتیب در رسانه های همگانی نیز به عنوان مد به روز بودن مطرح شد. اما تغییر در سبک آن حاصل چندین عامل مؤثر مانند پیشرفت های فناوری در حوزه ی رسانه و نیز تحولات رایج در جامعه و گسترش تلوزیون و ویدئو بود.
در قرن بیستم تبلیغات و چاپ تجاری، به هنر گرافیک یورش برده اما آثار چاپی هنری که به وسیله ی ماشین های دستی و به روش های سنتی انجام می گیرد، به زندگی خود ادامه داده اند وهنرمندان تجسمی به ابداعات طرح و حروف می پردازند.
لیتو گرافی، حکاکی روی چوب و لینو لئوم، تیزاب کاری، سیلک اسکرین و سریگرافی و چاپ های مخلوطروش هایی هستند که نقاشان به کار می برند.
طراحی و هنر گرافیک ایران به دلیل نیاز به تحول، دچار دگرگونی مثبتی شد. اما این دگرگونی، سال ها طول کشید تا در اواسط دوره ی رضا شاه، به مدد دو تن به نام های فردریک بالبرگ سوئدی و موشخ سروری ارمنی شروع به شکل گرفتن نمود. از کارهای تالبرگ، آرم راه آهن ایران و آرم سابق روزنامه ی اطّلاعات است.
گرافیک مدرن ایران با کوشش های این دو و بعد با تلاش طراحان ایرانی نسل ها بعد از آن در جامعه، مطرح و شناخته شد و حضوری مستقل پیدا کرد. پیش از آن، هنر گرافیک در زمینه هایی چون طراحی فرش، کاشی، پارچه، نقوش سفال ها، تصویر گری و تحریر کتب و موجود بودند.
از دوره ی قاجار، با جدی شدن مسئله ی چاپ، طراحی و گرافیک نیز حضور مشخص تری یافت. فنون و نقوش سنّتی طراحی، توسط نقّاشان در زمینه های جدید به کار برده شد. اما به دلیل عدم آشنایی با فنون جدید در این حرفه، تحول لازم به وجود نیامد. به همین علت در طراحی هیچ سبک، مکتب یا شیوه ی نویی به وجود نیامد.
چند سال بعد با گشایش دانشکده ی هنرهای زیبا و فعالیت کسانی چون محمد بهرامی در اواسط دوران محمدرضا شاه، گرافیک به دست هنرمندان ایرانی، جان تازه ای گرفت. از اواخر دهه ی سی و اوایل دهه ی چهل، حرکتی جدید در رجوع دوباره به نقوش و گنجینه بی همانند طراحی ایران شد.
امروزه با پیشرفت هنر گرافیک و گستردگی کاربرد آن شاخه های متعددی از قبیل تصویرسازی، پوستر، طراحی آرم و نشانه، صفحه آرایی، طراحی حروف و بسته بندی که از هم متمایز هستند را دربر می گیرد. همه این ها در مفهوم عمومی گرافیک، جای دارند.
در طول تاریخ، همواره سبک های مختلف هنری ظهور کرده و به صورت چرخه ای افول و مجدد ظهور می کنند. در عصر حاضر، طراحان گرافیک بسیاری علاقه مند به استفاده و الهام گیری از سبک های گذشته در قسمتی از کارهای خود هستند. این امر نه تنها شامل سبک های طراحی گرافیک، بلکه شامل فیلم سازی، عکاسی و غیره نیز می شود.
ابتدا سبک های برجسته ی تاریخی در طراحی گرافیک شرح داده شده اند. سپس، عناصر و نمادهای برجسته ی هر سبک به تفکیک مطرح شده اند. برای مثال، نحوه استفاده از فونت و تایپوگرافی، یا انتخاب رنگ ها، خطوط و موارد دیگر برای هر سبک آورده شده است. برای درک بهتر، چند نمونه کار از هر سبک نیز در ابتدای هر بخش آورده شده است. آپگراف در این پست قصد دارد تا با معرفی سبک های مختلف طراحی گرافیک، الهام بخش طرح های شما باشد!
سبک آرت نوا در معماری، دکوراسیون و طراحی گرافیک مطرح شده است. این شیوه از اروپای غربی و آمریکا در سال های واپسین قرن نوزدهم نشات گرفته است. این سبک تا اوایل قرن بیستم و ۱۹۲۰ رواج داشته است. شاخصه های اصلی این سبک خطوط ضخیم اطراف کار و همچنین نگاشته های مسطح و دست نویس است. با استفاده از خطوط منحنی، آثار این سبک به الهام از طبیعت اشاره دارد. این شیوه طراحی رمانتیک بوده و به مهارت فنی بسیاری نیازمند است.یکی از هنرمندان معروف این سبک می توان ب، نقاش اهل چک، آلفونز موکا اشاره کرد.
شیوه آرت دکو نیز سبکی است که در معماری و هنرهای بصری بسیار مورد توجه قرار گرفته است. این شیوه نماد لوکس بودن و تجمل گرایی است و تحت تاثیر جنگ جهانی اول گسترش یافته است. این اصطلاح مخفف Art Decoratifs بوده و از نمایشگاه سال ۱۹۲۵ پاریس با عنوان Exposition Internationale des Arts Decoratifs et Industriels Modernes نشات گرفته است. مشخصه های این سبک استفاده از منحنی های ضخیم، خطوط عمودی قوی، استفاده از الگوها و سطوح مکرر و همچنین استفاده از تکنیک ایر براش (Airbrush) بوده است. در این عصر، سبک آرت نوا بیشتر برای تبلیغات مورد استفاده قرار گرفت. این شیوه اغلب در تبلیغ برندهای لوکس و گران بها قابل مشاهده بود.
سبک سوئیسی، که امروزه اغلب از آن با عنوان سبک بین الملل یاد می شود، از دهه ۱۹۴۰ میلادی در کنار سایر سبک های طراحی گرافیک شروع به سرچشمه گرفته کرد. از سبک تاثیر چشم گیری بر تمامی آثار قرن بیستم گذاشت. این شیوه طرفدار سادگی، عینیت (Objectivity) و خوانایی بود. سبک سوئیسی توسط هنرمندان مدرسه ی طراحی زوریخ و همچنین مدرسه طراحی باسل آغاز شده است. استفاده از گرید و چیدمان های نامتقارن در کنار استفاده از شیوه تایپوگرافی sans-serif از عناصر این سبک بودند که بسیار در آثار هنری دیگر نیز توسعه یافتند.
پدیده ی طراحی و موسیقی سایکدلیک (روانگردان) در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی رواج داشته و نسبت به سایر سبک های طراحی گرافیک بیشتر به چشم می خورد. این شیوه هم از فلسفه، موسیقی، طراحی لباس و ادبیات تاثیر پذیرفت و هم بر آن ها تاثیر گذاشت. بیشتر پوسترهای گروه های موسیقی در دهه ۱۹۶۰ با استفاده از این شیوه طراحی می شدند. استفاده از رنگ های روشن و تصویرسازی های متافیزیکی و سورئال از عناصر این آثار است. شیوه سایکدلیک بسیاری از مشخصه های سبک آرت توا را به همراه داشته است؛ به ویژه در طرح هایی که با استفاده از دست نگاشته می شده است.
ریشه های کارهای DIY (اموری که بدون نیاز به متخصص و توسط خود شخص انجام شوند) به مکتب پانک باز می گردد. همچنین، سبک موسیفی پانک در دهه ۱۹۷۰ ظهور یافت، بر این سبک طراحی گرافیک تاثیر داشت. بسیاری از دنبال کنندگان این سبک طراح آموزش دیده نبودند. و به صورت DIY طرح های خود را اجرا می کردند. عناصر اصلی این سبک نوشته های بریده شده، دست ساز و کلاژ هایی هستند که به صورت شلخته در کنار هم چیده شده اند. بسیاری از این طرح ها در مواقعی خلق شده اند که هیچ بودجه ای برای طراحی اختصاص نیافته است.
سبک مینیمالیسم (و یا ساده گرایی) نسبت به بقیه سبک های طراحی گرافیک، امروزه رواج بیشتری داشته و از سال های 2010 میلادی سرچشمه می گیرد. این سبک به دلیل استفاده یکنواخت از رنگ و جزییات بسیار اندک به سرعت قابل تشخیص است. مشخصه ای دیگر این سبک استفاده از خطوط مشخص، سایه اندازی و رنگ بسیار کم، استفاده از شبکه گرید و تصاویر مسطح است. استفاد هاز فونت های san-serif نیز در این سبک بسیار مورد علاقه گرافیست ها است. با نگاهی به آثار موجود در بازار، می توان به محبوبیت این سبک پی برد.
نظر کاربران
